haytın tadını çıkarmanın başlı başına kişisel birşey olduğunu düşünürüz bazen.öyle olsaydı iyi olurdu başımızın çaresine bakardık ama öyle değildir..hayatın tadını çıkarmak başkalarıyla birlikte dünyanın tadını çıkarmaktır..kimi zaman hızla kimizaman durup bakarak usul usul dünyaya doğru gitmek, dünyayla kucaklaşmaktır..kişisel olarakda toplum olarak ne zaman içimize büzülmeye içimize kapanmaya başlasak o tat bgit gide solar garip bir eksiklik acılık hakim olur dilimizde dimağımızda..cesaret yerini paranoyaya girşikenlik yerini ürkekliğe bırakır...kişisel hayatımızdada bu böyledir yerimizde saymaya başlarızartan iç sıkıntımızı dış düşmanlara bağlarız.sabahları temiz hava geldsin diye ilk işi olarak açtığımız pencerelerin yanına bile gitmez oluruz.sırtımızı döneriz pencerelere yanına bile gitmez oluruz.güneş gözlerimizi kamaştırır en sonunda pencereleri kapatırız.bu eşik önemlidir korku eşiği.bir kez dünyadan kopmaya başladık mı, bir kez düşmanlarla sarılı olduğumuz bilinci gerçeklikten kpğu paranoyaya dönüştümü,hayatın suyu çekilir,pörsür...ben kendimi bildi,m bileli toplum olarkada tek tek bireyler olarakda bu eşikte takılı kaldık.bir ayağımız cesaretle güneşe çıkm ak istiyor.bir ayağımız sürekli tetiktekorku tüneline girdi girecek ondan sonrası kendi kendini meşrulaştıran tatsız tuzsuz olaylar...ve yalnızlık....
dünya bizi sevmiyor diye ağlıyoruz.nicedir aklımız hep önce sevilmekte acaba biz dünyayı seviyormuyuzzzzzz?????????????????????????????????
27 Mart 2009 Cuma
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
